ดู: 26570|ตอบกลับ: 21

ประสบการณ์ทำธุรกิจคนไทยในอเมริการุ่นบุกเบิก

71 กระทู้	16 ติดตาม	2710 เครดิต

ผู้ดูแลระบบ

Rank: 9 Rank: 9 Rank: 9

ไปยังโพสต์

คัดลอกลิงก์

โพสต์เมื่อ 2012-10-28 02:59:39 |ดูเฉพาะโพสต์สมาชิกนี้ |โพสต์เก่าขึ้นก่อน

พอดีไปเจอบทความน่าสนใจ เลยไปก็อปมาให้อ่านนะครับ สนุกมาก แต่ยาวหน่อย คัดลอกมาจาก http://topicstock.pantip.com/kla ... 45107/H3345107.html

เพื่อนศรี…ที่เคารพ
(นี่คือเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในปี 1971 นะคะ)

>>>>พวกนักเรียนไทยสาวๆอย่างพวกเรา..ในสมัยนั้น..มีอยู่แค่หยิบมือเดียว..รู้จักและเกาะกลุ่มกันอย่างเหนียวแน่น..กลุ่มฉันก็มี..อยู่ห้าคน..ที่สนิทชิดเชื้อ..ซ้ำยังอยู่อพาร์ตเม๊นท์เดียวกันซะด้วย..เพียงแต่คนละห้อง…คนละชั้น…อพาร์ตเม๊นท์สำหรับนักเรียนนั้น..จะซอยเป็นห้องๆชนิดที่เรียกว่า” สตูดิโอ”
ที่แคบและเล็กเท่ากับรังหนูยังไงยังงั้น…
พอแค่วางเตียง..โต๊ะทำงาน  ห้องน้ำ..และ ครัวเล็กๆ..ทุกอย่างที่กล่าวมานี้..วางจัดอยู่ในห้องเดียวกัน…
ตรงครัวที่ว่า..ก็จะแบ่งส่วนโดยมีตู้เย็นมากั้นหน่อยนึงเท่านั้น
หน้าห้องน้ำก็มักจะเป็นตู้เสื้อผ้าพอสำหรับแขวนได้แค่ไม่กี่ตัว…พวกเราจึงต้องใช้ศิลปอย่างสูงสุดพร้อมทั้งความสามารถนานานับประการ..ที่จะจัดห้องให้ดูดี..และมีที่..พอให้พรรคพวกเข้ามานั่งคุยกันในยามเหงาๆ  ใต้เตียง..หลังตู้..ใช้ประโยชน์ได้อย่างเอกอุ..
เก้าอี้ชุดรับแขก..ไม่มี..นอกจากเก้าอี้ของโต๊ะทำงานที่มีอยู่ตัวเดียวแล้ว..ไม่มีอื่น…เพราะฉะนั้น..ไม่ว่าจะกินข้าว..คุยกัน…ต้องนั่งกับพื้นทั้งสิ้น..
เรื่องทำกับข้าวกินกันนั้น…เลิกคิดไปได้เลย….จะทำอะไรแต่ละที..แม้กระทั่งทอดใข่ใบเดียวนี่แหละ
กลิ่นน้ำมัน..จะลอยอวลอยู่ในห้องนานนับชั่วโมง…หม้อหุงข้าวไฟฟ้า..ยังไม่ได้ถือกำเนิดมาในโลกนี้..
มามาไม่ว่าจะเป็นหมูสับ..หรือรสต้มยำกุ้ง..ก็ยังไม่มี

โชคดีที่ยังมีร้านอาหารจีน..ที่อยู่ใกล้ๆให้พวกเราพอจะฝากท้องได้บ้าง..กินเหลือก็ห่อมาบ้าน..ใส่ตู้เย็น..
พอจะกินก้อ..ต้องเอามานึ่งใส่ในลังถึงไมโครเวฟยังไม่มีออกมาใช้..
เป็นแค่สิ่งที่เราเคยได้ยินว่ามีใช้อยู่ในยานอวกาศแต่เพียงที่เดียวในตอนนั้น
แต่..พวกเรา..ไม่เคยคิดว่าทุกอย่างนั้นเป็นความยากลำบาก..กลับสนุกสนานกับชีวิต..และใช้มันอย่างคุ้มค่า..

พวกเราที่ว่า..ก็มี…ฉัน…เป้า…ตุ่ม… นิด และศรี…มารู้ประวัติแต่ละคนพอสังเขปนะ…ฉันน่ะรู้ๆกันอยู่ว่ามาเรียนหนังสือตามสัญญาที่ได้ให้ไว้กับแม่..ผู้ซึ่งเป็นสุดรักสุดบูชา
เป้า..ตุ่ม..นิด..มาเรียนเพราะมันบอกตรงๆว่า..จะมาชุบตัว…และเลือกเรียนวิชาที่ง่ายๆหน่วยกิตถูกๆและสามารถยืดได้ให้อยู่นานๆ..เพราะจะได้ใช้เวลาระหว่างเรียนมาทำงานหาค่าใช้จ่ายให้กับตัวเองโดยไม่ต้องรบกวนทางบ้าน..

แต่ศรี..มาอยู่ที่นี่เพราะพี่สาวแต่งงานกับฝรั่ง..ต่อมาก็ไม่ถูกกับพี่เขยจึงย้ายตัวเองออกมาผจญโลกแต่เพียงลำพัง
ดรอปเรียนมานานแล้ว เพราะ..มันว่า…มันอยากเก็บเงินเยอะๆ..มากกว่าปริญญาอันเป็นสิ่งสมมุติ..
ฐานะทางบ้านก็ค่อนข้างง่อนแง่น
เพราะฉะนั้น..เงิน..ตัวเดียวเท่านั้นที่หลักประกันความมั่นคงให้กับศรีได้ในยามที่ห่างไกลบ้าน..ห่างไกลเมือง
ศรี..หรือนังศรีของพวกเรา..มันเป็นคนสารพัดขี้..
ขี้เหนียว…ขี้ตืด..ขี้งก…ขี้บ่น…โอย..สารพัด..แต่พวกเราก็รักมันนะ..เพราะ..ต่อให้สารพัดขี้นี่แหละ..ไม่ว่าใครป่วยใครไม่สบาย..ศรี..จะเป็นห่วงเป็นใย..เข้ามาดูแล
ทำข้าวต้ม..น้ำร้อนน้ำเย็นมาช่วยเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้
ใครไม่ว่าง..ก็จะอาสาเอาเสื้อไปใส่ในเครื่องซักผ้าให้
ส่วนดีของมันมีมากเสียจน..ไม่มีใครรังเกียจ..ในด้านขี้ขี้..ของเพื่อนศรีเลยแม้แต่นิด..!!!!

อย่างที่เล่ามา..ว่า..พวกเรานั้น..มักจะฝากท้องตามร้านอาหารต่างๆ
จนกระทั่ง..พี่จี..ได้มาเปิดร้านไทยเล็กๆในละแวก..
โอ้โห…ดังสวรรค์โปรด..พวกเราได้ย้ายตัวเองเข้าไปเป็นขาประจำของร้านพี่จีจนแทบจะกลายเป็นพนักงานในร้านโดยไม่รู้ตัว..
เช่น..ขณะที่กำลังนั่งกินข้าวอยู่นั้น..แขกเกิดเต็มร้านขึ้นมา..พวกเราก็จะรีบลุกขึ้น..สละโต๊ะให้ขาจรซะก่อน
ทั้งๆที่เราก็เสียเงิน..มิใช่กินฟรี
ลูกจ้างแกยุ่ง..หยิบจับอะไรไม่ทัน..พวกเราก็จะเข้าไปช่วยจัดโต๊ะ..เซ๊ทจานส้อนซ่อม..ให้อย่างเรียบร้อยตามประสาน้ำใจคนไทย..บางครั้งถึงกับไปช่วยล้างชามเลยก็มี

กิจการพี่จี..ดีขึ้นเป็นลำดับ..จากคำพูดที่เคยอ้อล้อ อ่อนหวานปานจะหยด..เวลาที่พูดกับพวกเรานั้น..ชักจะเปลี่ยนไป..เคยมีคุณนำหน้าชื่อ..ก็ไม่มีซะแล้ว..
จากที่เคยอ้อนวอนให้ช่วยมานั่งเป็นหน้าม้า..ให้ดูว่าร้านคนเต็ม..ก็ชักกลายเป็นสีหน้ารำคาญหน่อยๆเวลาที่เห็นพวกเราเดินเข้ามาในร้าน.

วันนั้น…..วันที่พระเจ้าแกล้ง…พวกเราก็เดินพาเหรดเข้าไปในร้านพี่จี..ตามปรกติเหมือนเคย.เพราะไม่รู้จะไปไหน
อีกอย่างนึง..มันอาจจะเป็นความเคยชินไปซะแล้วก็ได้ที่ต้องมากินข้าวที่นี่ทุกเย็น..
ลูกค้ายังมีไม่กี่โต๊ะ..พวกเราจึงเข้าไปนั่งที่โต๊ะริม..อันเป็นโต๊ะประจำ…เสียงพี่จี..ลอยแว๊ดมาว่า
“ที่นั่น..นั่งไม่ได้วันนี้..มีแขกจอง..พวกคุณ..กลับมาอีกทีตอนสามทุ่มละกัน..วันนี้บิ๊ซี่.{BUSY}”
พวกเราสดุดกึก..ทั้งที่กำลังจะหย่อนก้นลงนั่งแล้วเชียว
ฉันนั้น..แทบไม่เชื่อหูตัวเอง..หันไปมองหน้าเพื่อนๆ..ไอ้เป้า ไอ้นิด..ไอ้ศรี  ไอ้ตุ่ม..ทุกคนอ้าปากค้าง…
ทันทีที่รู้สึกตัว..ไอ้เป้า..กระแทกเก้าอี้โครมใหญ่..และบอกว่า..
“เฮ้ย..พวกเรากลับ..ไม่ต้องกงต้องกินมันแล้ว..ร้านเนี้ยยย..???.”
แล้วเราทุกคน..ก็เดินตามกันออกมาด้วยอารมณ์พลุ่งพล่านสุดแสนที่จะระงับ
และทันทีที่ตัวพ้นร้าน..เสียงทุกเสียงก็พลันเซ็งแซ่…
“ชั้นจะไม่เหยียบร้าน..อีพี่จีนี่อีก..ตราบที่มีชีวิตอยู่..เลยแก..คอยดู๊??” เสียงไอ้เป้า