26/7/55

คำเตือนยาวมากกกกกกกกกกก

ในที่สุดก็ได้เวลาโกอินเตอร์ซะที 555
ผู้หญิงคนนึงที่เกิดมา 33 ปี ชีวิตนี้เคยนั่งเครื่องบินแค่ 3 ครั้ง แถมยังเป็นแค่ภายในประเทศ
กรุงเทพ-ขอนแก่น 2 ครั้งไปกับพ่อ 1 ครั้งไปคนเดียว
ตั้งแต่เกิดมา ยังไม่เคยออกนอกประเทศ

(ประเทศเพื่อนบ้านก็ไม่เค๊ยไม่เคย เคยแค่มองข้ามฝั่งโขง)


วันนี้ต้องเดินทางไปอเมริกา คนเดียว >"<
ภาษาก็ออกจะด๋อยมากๆ อาจหาญจิงๆตรู

เกริ่นซะยาว วันนี้กะจะเล่าทริปการเดินทางครั้งนี้แหละ

เริ่มตั้งแต่ตอนเช้า พ่อไปส่งขึ้นเครื่องที่สนามบินขอนแก่น
กระเป๋าหนักมาก ท่าทางเก้ๆกังๆของเราทำให้มีคนที่อยู่ใกล้ๆแถวๆนั้นมาช่วยยกกระเป๋า ^ ^"
ไอ้เราก็ป้ำๆเป๋อๆแบบบ้านนอกไม่เคยขึ้นเครื่องไม่รู้ต้องทำอะไรยังไงบ้าง (เคยนานจนจำไม่ได้แระ)
พ่อก็นะ ไม่ยอมบอกว่าเราต้องทำไง ให้เราคิดเอง - -

สรุปกระเป๋า นน.เกินไป 16 โล O_O ก็ภายในประเทศมันให้ นน ไม่เกิน 30 โล (รวมทุกเป๋า) แต่ของเรา 46 โล
เพราะสายการบินระหว่างประเทศเค้าให้ที่ 23 โล/เป๋า

โดนชาร์ทไป 550 บาท = =" (เค้าหยวนให้คิดเกินแค่ 10โล)

ลงสุวรรณภูมิ เราก็แวะเข้าห้องน้ำระหว่างเดินไปเอากระเป๋า ออกมาก็เจอพี่คนเดิมที่ช่วยเรายกกระเป๋าที่ขอนแก่นที่หน้าห้องน้ำ
แกเดินมาทักแล้วบอกจะช่วยพาเราไปเอากระเป๋า เดี๋ยวไม่มีคนช่วยยก ^ ^"

พี่เค้าก็ชวนคุยถามนั้นโน้นนี่ ซักพักมือไม้เริ่มมาแตะเราหลายที เราก็อืม.... (นึกในใจ เนียนจังนะ -..-)

เนื่องจากเรานัดพี่ฉัตรไว้ พี่ฉัตรจะมารับที่สนามบินพาไปกินข้าว
เราเลยบอกพี่คนนั้นว่า เดี๋ยวเราจะไปกับเพื่อนเลยมีเพื่อนมารับ (เรากะชิ่งอะ เพราะดูท่าทางแกจะมือไม้ไวแปลกๆ)

แกก็บอกว่างั้นจะพาเราไปฝากกระเป๋าก่อน แต่พอดีพี่ฉัตรบอกว่าให้มาหาแกเลยไม่ต้องฝากกระเป๋า พี่คนนั้นเลยตามเรามาด้วย
บอกจะไปบอกเพื่อนให้ว่าไปฝากเป๋าดีกว่า - -"

เดินไปจนเจอพี่ฉัตร ทีแรกพี่ฉัตรก็งงๆว่าเรามากับใคร เราเลยแนะนำว่าเจอกันบนเครื่องพี่เค้าช่วยยกกระเป๋าให้
พี่ฉัตรเลยบอกพี่คนนั้นว่า เดี๋ยวผมดูแลต่อเอง กระเป๋าจะจัดการเองไม่ฝากหรอก แล้วเราก็ขอบคุณพี่เค้าแล้วก็ลามา
(แต่สรุปก็ฝากกระเป๋าอยู่ดีนะ 555)


พี่ฉัตรพาไปกินข้าวเที่ยงที่เซ็นทรัลพระราม 2 ก่อนกินข้าวพี่เค้าถามว่าจะซื้ออะไรมั๊ย ขาดเหลืออะไรรึเปล่า
เราก็บอกว่า เราไม่เอาอะไรแล้ว แค่อยากเปลี่ยนถ่านนาฬิกา แกเลยพาไปเปลี่ยนถ่านก่อนไปกินข้าว กินเสร็จจะได้มาเอาเลย

ส่วน ข้าว อืมมม กินหรูโคตร กิน 2 คน สั่งยังกับกินหลายคน  เราก็บอกพี่แกแล้วนะไม่ต้องสั่งเยอะ แกบอกไม่เป็นไร กินไม่หมดเดี๋ยวแกห่อกลับ -..-

เนื่องจากเราอยากกินซีฟู๊ด แกเลยพามาร้านอาหารจีน (เอ๊ะยังไง 555) เผอิญมันมีซีฟู๊ดด้วย
รายการอาหารก็มี หูฉลาม -..-  ปลาหิมะนึ่งซีอิ้ว ปูนึ่ง+น้ำจิ้มซีฟู๊ด ซีฟู๊ดรวม ผัดผักปวยเล้ง กุ้งอบวุ้นเส้น ข้าวผัดหนำเลี้ยบ

สาบาน หมดนี่กิน 2 คน -*-

กิน จนอิ่ม (จริงๆเรายังไม่อิ่มเท่าไหร่ ทั้งๆที่อาหารก็เหลือนะ แต่พี่แกบอกห้ามกินเยอะ  เดี๋ยวไปปวดท้องบนเครื่อง) ก็ลงไปเอานาฬิกาพี่แกจ่ายให้ แถมถามย้ำอีก จะซื้ออะไรมั๊ย ขาดเหลือไรป่าว(อารมณ์แบบว่าถ้าเราซื้อแกก็คงออกให้) แต่เราก็บอกไป แค่นี้กระเป๋าก็จะ นน เกินแล้วไม่ซื้อหรอก

พอเราไม่เอาไร แกก็ยื่นเงินเยนให้เรา 10,000 เยน 2 ใบ -..-

เรา ก็ทำหน้าเอ๋อๆงงๆ ถามจะมาให้เราทำไม แกว่า เอาไว้ติดกระเป๋า เผื่อฉุกเฉิน ทีแรกเราไม่เห็นว่ามูลค่ามันเท่าไหร่ นึกว่า แบบแม่เราให้เป็นที่ระลึกใบละ 5 ดอลไรงี้ พอแกบอกว่ามันแลกได้ประมาณ 100 ดอล เราก็เลยไม่กล้าจะรับคืนแก  แกก็คะยั้นคะยอจะให้ บอกให้ติดเป๋าไว้เผื่อฉุกเฉิน พอเราบอกว่า จะเก็บไว้ แล้วคราวหน้าเจอกันจะคืนให้ แกก็ดุเอา ว่าให้แล้วจะมาคืนทำไมพี่ไม่จำหรอกนะขี้เกียจจำ (แล้วจะกล้าใช้มะเนี๊ยะ = =)

พี่ฉัตรสอนนั้นโน้นนี่ให้เราเยอะแยะ ว่าขึ้นเครื่องต้องทำอะไรยังไง ไปเมกาต้องทำยังไง (คงเห็นท่าทางเอ๋อๆเลยเป็นห่วงกลัวกลายเป็นเด็กดอยหลงทาง) พอมาถึงสนามบิน พี่ฉัตรก็ช่วยจัดการนั้นโน้นนี่หลายอย่างเลย พาไปเอาบอร์ดดิ้งพาส ชั่งกระเป๋า

สรุป นน.เกินอีก เง้อออ คือเป๋าใหญ่เกิน เป๋าเล็ก นน เหลือ เลยต้องเล่นแร่แปรธาตุย้ายของในกระเป๋า กว่าจะยัดเข้าไปได้ทุลักทุเลเลย
ไม่งั้นจะโดนชาร์ท 100 ดอล

พี่ฉัตรพาไปส่งถึงทางที่เฉพาะคนมีตั๋วจะเข้าได้ ต่อไป ก็ถึงเวลาฉายเดี่ยวแระ ><

เดินมาถึงหน้าเกท นั่งรอเวลาขึ้นเครื่อง ระหว่างนั้นมีแต่คนโทรมาถามด้วยความเป็นห่วง กลัวเราเอ๋อ ตกเครื่อง 5555

แล้วในที่สุดก็ได้ขึ้นมาอยู่บนสายการบินโคเรียนแอร์ >o<

ทีแรกแม่บอกว่า มองหาคนไทยไว้ลูก คนไทยมาชิคาโก้เยอะ แต่อืมมม มองไปทางไหนก็มีแต่ฝรั่งกะเกาหลี ไหนอะคนไทย T^T

ยังดีมาถึงที่นั่ง ได้นั่งข้างๆพี่คนไทยพอดี เลยถามเค้าไปว่าชิคาโก้มั๊ยคะ เค้าตอบมาว่าไปแค่โซล ^ ^"

พี่เค้าดีนะ ช่วยสอนช่วยบอกอะไรหลายๆอย่าง ไม่งั้นเราคงจะเอ๋อแดกกับการขึ้นเครื่องครั้งแรก
พี่ เค้าทำให้เรารรู็ว่า เอนเบาะยังไง หมอนพับได้ด้วย ห้องน้ำอยู่ตรงไหน ตอนลงเครื่องพี่เค้าก็บอกอีก ไปเปลี่ยนเครื่องเดินไปตามทางนี้นะ

เรา ต้องรอที่โซล 5 ชม เวลาที่โซลเร็วกว่าไทย 2 ชม เดะๆ เลย พอลงเครื่องเราก็ปรับนาฬิกาซะ เดี๋ยวตกเครื่อง 555 แล้วก็รีบเดินไปหาเกทที่เราต้องต่อเครื่องเลย

ทางเดินไปเกทยาวมากกกกก ของเราเกท 15 แนะ

วิวจากหน้าต่าง เกทที่เราอยู่

พอไปถึงเกท ไม่รู้จะไปไหน ก็อัพเฟส แชท line นัดแนะกับน้องแล้วก็ขอตัวไปงีบเพราะแบทมือถือจะหมดเอา (ที่โซลฟรี wifi แจ่มมากๆขอบอกก)เห็นหลายคนยึดที่นั่งคนละแถว แล้วนอนยาว(ไม่กล้าถ่ายรูปให้ดู) เราเลยเอามั่งนอนมันตรงนั้นแหละ เพราะอยู่บนเครื่องนอนไม่ค่อยหลับเลยงีบไปประมาณ 2 ชม เริ่มหิว เลยลองเดินๆหาอะไรกิน แต่อืมมมม สกุลเงินเป็นเงินวอนหงะ ขี้เกียจแลก เดี๋ยวมาเป็นเศษเสียดาย(งก 555)

มาเกาหลีต้องถ่ายรูปคนใส่ชุดฮันบกซินะ รูปนี้ถ่ายที่ร้านขายของที่ระลึกสนามบินอินซอน

เสียดายอย่างนึง กับข้าวบนเครื่องตอนจาก กทม มาโซลอะ เราดันสั่งข้าวต้ม เพราะมันแบบไม่อยากอาหาร แล้ว ข้าวต้มมันผิดหวังมากกกกกข้าวโรยสาหร่ายมีอะไรชิ้นๆกลมๆ เล็กๆนิดนึง เครื่องเคียงคือหอมใหญ่กับกระเทียมดอง T^T นอกจากไม่อร่อยยังไม่อยู่ท้องด้วย ไม่คุ้มเลย

สรุปกินน้ำลูบท้อง น้ำเปล่าบริการฟรีที่หน้าห้องน้ำ - -"  รสชาดนี่ ... น้ำปะปาชัดๆ -..-

หน้าห้องน้ำนี้แหละ จะมีที่กินน้ำอยู่หน้าห้องน้ำ

แล้วก็ได้เวลาขึ้นเครื่องจากโซลไปชิคาโก้

ขึ้นมาเราก็ เอ๋ออีก นั่งผิดที่ -..- ที่นั่งมัน 53 D ไอ้เราก็ลืมสังเกตุว่ามันมีตัว D เห็นคำว่า 53 ก็หย่อนตูดเลย ผิดที่ซะงั้น อายวะ 5555 ด้วยความเอ๋อๆงงๆ เลยถามแอร์ ว่าที่นั่งเราตรงไหน ดีนะที่ถาม เกือบนั่งผิดอีกรอบ = =

รูปถ่ายจากที่นั่งที่นั่งผิดที่ ><

คราวนี้ รอบๆไม่มีคนไทยเลย มีแต่เกาหลี แถมแอร์ดันนึกว่าเราเป็นเกาหลีอีก ตอนเอาอาหารมาให้ ถามเราเป็นภาษาเกาหลีเลย คงเห็นเราทำหน้างง

เลยเปลี่ยนเป็นพูดภาษาอังกฤษกะเรา

คราว นี้เรากะแก้มือจากข้าวต้มรอบแรกเต็มที่ ได้ยินว่ามี เกาหลีบีพ ชิกเก้น กับบีพอะไรซักอย่างจำไม่ได้ คราวนี้เราเลยเอาชิคเก้น (เพราะรอบก่อน ไก่มันเป็นข้าวหน้าไก่อะ) ปรากฏว่า เป็นอาหารฝรั่งอะ เง้อออออออออ กลิ่นเนยฉุนกึ๊ก เราไม่ถูกกับอาหารฝรั่งซะด้วย ได้แต่มองข้าวเกาหลีพร้อมกิมจิคนข้างๆ แล้วน้ำตาไหล

พลาดอีกแล้วตรู T^T  นั่งกินไปแบบ กินกันตายเฉยๆอะ กินไม่หมดด้วย เลี่ยนมาก

กะว่ารอบหน้าเอาใหม่

นอนๆนั่งๆ ดูหนังได้ซักพักใหญ่ๆ ก็ได้เวลากินอีกรอบ
คราว นี้เล็งว่า ต้องกินอาหารเกาหลีให้ได้ เพราะดูจะเป็นอย่างเดียวที่จะมีรสเผ็ดมาบ้าง แต่พอรถเข็นมาถึงเรา หมดอะ T^T อยากร้องไห้ คราวนี้

เหมือนจะเหลือไก่กะซีฟู๊ด เอาวะ ซีฟู๊ดก็ได้

สรุปว่า ซีฟู๊ดผัดเนย T^T อยากจะบ้าตาย กระซิกๆ กินกันตายอีกแล้ว ไม่อร่อยเลย มันเลี่ยนๆไปหมด ยังดีที่มีลิ้นจี่ล้างปาก

กินเสร็จก็นอนตุน เพราะไปถึงมันจะเป็นเวลาเช้าที่เมกา

พอ ถึงเมกา เราก็เดินๆตามคนอื่นไป กะว่าเดินตามคนอื่นคงไม่หลง >< ไปถึงตรง ตม. เห็นเค้าต่อแถวยาวๆ เราก็ยืนงงๆ ว่าเราต้องไปแถวไหน แล้ว

ก็ มี จนท หญิง เดินมาพูด วีซ่าอเมริกา ไปแบ๊คลูปๆๆๆ (ไอ้เราก็งง แล้วไอ้แบ๊คลูปนี่มันตรงไหนฟระ) เดินตามคนอื่นไปแบบงงๆ เออ เหมือนจะเดิน

ตามผิดคน เพราะคนนั้นไปช่องต่อเครื่องไปที่อื่น -..-

เรา เลยเดินวนไปมาอยู่พักนึง นึกในใจ เอาแล้วตรู จะไปทางไหนดี  ซักพัก จนท หญิงคนเดิมก็เดินมาอีก เราเลยเดินไปถามแบบ... นึกสภาพนะ ภาษา

อังกฤษก็ไม่คล่อง ถามเค้าว่าไงเรายังจำไม่ได้ 555 รู้แต่ว่า ยื่นใบที่กรอกให้เค้าดู เค้าก็ชี้ว่าเราต้องไปต่อแถวตรงไหน

รู้สึกว่า เราจะเป็นคนรองสุดท้ายของเครื่องเราเลย >"< เพราะมีคนต่อหลังเราคนเดียว = ="

แถวยาวมากกกกกกก รอนานโคตรรรรรรรรรรรร
พอใกล้จะถึงเรา (ประมาณอีก 7-8คน)เค้าก็ให้ตัดแถวไปเข้าแถวตรงฝั่ง ซิติเซ่นเพราะมันว่าง  พอจะถึงคิวใจ ใจเต้นแรงมากกกกกกกกกกก
รู้สึกยังกะหัวใจจะหลุดออกมาข้างนอก กลัวโดนส่งกลับ 555

พอ ถึงคิว เราก็ยื่นเอกสารให้เค้าดู เค้าก็เอาใบ i-20 ไปดู แล้วก็จิ้มๆที่ใบ พูดอะไรไม่รู้ จับใจความได้แค่คำว่า Language เราก็เลยทวนคำว่า Langu
age ไป 555 สรุปว่า เค้าถามว่ามาเรียนภาษา ? พอเราตอบ Language เค้าก็เลย อืมๆๆ แล้วเค้าก็ดูใบที่เรากรอก
แล้วก็บอกให้เราเขียนด้านหลังเพิ่ม (ไม่รู้นี่นาว่าต้องเขียน ในเน็ต ตย.เค้าเขียนแต่ด้านหน้ากัน ><)

เค้า ก็บอกให้เขียน ID นร ลงตรงนี้ ชื่อรร ตรงนี้ เราก็อืมๆๆ รับใบมากรอก แต่พอจะกรอกจริงๆ ก็เอ๋อออออ แดก ตะกี้เค้าให้เขียนอะไรตรงไหนฟระ = ="
เลยทำหน้าเอ๋อๆ ไปถามเค้าใหม่ ว่า ไอ้นี่กรอกตรงนี้เหรอ

เค้า ก็บอกเราว่าไม่ใช่ แล้วเค้าคงเห็นหน้า เรา แบบว่าเอ๋อแดกมาก คราวนี้เค้าเลย จิ้มที่ เราต้องกรอก แล้วก็จิ้มว่าให้เขียนตรงนี้ เราก็เขียนๆๆ แล้วเค้าก็จิ้ม อันนี้ ตรงนี้ เราก็เขียนๆๆๆ (สรุป บอกทีละอัน 555) เขียนจนเสร็จ เราก็ส่งคืนเค้า เค้าก็ให้แสกนนิ้ว แล้วก็ให้ผ่านเลย อร๊ายยย สงสัยไม่กล้าถามมาก กลัวเราตอบไม่ได้ 555 แค่กรอกข้อมูลก็เอ๋อแระ

ต่อไปก็ไปเอากระเป๋า ดีนะไม่ต้องหาไกล เพราะมันวนๆอยู่ข้างหน้าเรานั้นแหละ จำกระเป๋าเราได้

ว่า แล้วก็หิ้วเป๋าไปผ่านด่านศุลกากร (รึเปล่าหว่า ตรงที่ตรวจเป๋าอะ) เห็น จนท กำลังไล่ให้คนข้างหน้าเราออกไปข้างหน้า ท่าทางดุมาก เราก็ยืนรอแบบ
เสียวๆ พอเค้ากลับมายืนที่เดิม เราก็ยื่นใบที่กรอกว่าเอาไรมามั่งให้ดู เค้าอ่านๆแล้วก็ยิ้มๆให้เราไปเลย ><

เย้ ไม่โดนค้นเป๋า ไม่โดนส่งกลับ ผ่านฉลุย งิงิ เดินออกมาแบบเอ๋อๆ เอ ไม่เห็นแม่กะน้องแหะ มองๆไปซักพักก็ได้ยินเสียงน้องเรียก >< น้องก็เข้ามากอด แล้วบอกว่า แม่ไปรอประตูโน้น เพราะนึกว่าจะออกประตูนั้น (เราไปออกประตูฝั่งซิติเซ่นไง เพราะโดนตัดแถวไปอีกทาง) แล้วเรากะน้องก็เดินไปหาแม่กัน

แม่พามาส่งที่คอนโดน้องสาว เราเอาของเข้าห้องนั่งคุยกันซักพัก แม่กับน้องก็ออกไปข้างนอก ไปขนของจากอพาร์ทเม้นเก่าของน้อง ส่วนเรารื้อของได้ซักพัก ก็ไปอาบน้ำ กินข้าว แล้วก็หลับเลย ไม่ไหว รู้สึกเหมือนอยู่บนเรือ มันโครงเครงไปหมด ทีแรกว่าจะตื่น 6 โมงเย็น รู้สึกตัวอีกทีตอนน้องเข้ามาในห้อง 2 ทุ่มซะแระ = ="

วิวจากหน้าต่างห้อง

พอซัก 5 ทุ่มนิดๆ เราเลยกินยาแก้เมาไปจะได้ง่วง เพื่อที่จะได้หลับตามเวลาท้องถิ่น เรานอนตอนเกือบๆเที่ยงคืน ตื่นอีกทีตี4 - -" ก็พยายามนอนต่อ
จนเกือบๆ 6 โมงเช้า ก็ลุกมาหาของกินเพราะหิวมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก

ตอน นี้ส่องกระจกแล้วทนหน้าตัวเองไม่ไหว โทรมมากๆ ตาบวมสุดๆ หน้าแบบเหมือนคนอดนอน 555 ทั้งๆที่นอนเยอะอยู่นะ ร่างกายคงยังปรับเวลาไม่ทัน

ปล. วันนี้ยังไม่ได้ออกไปไหนเลย ไม่มีกุญแจห้อง น้องก็ไปทำงานพิเศษตั้งแต่ 10โมง ยันบ่าย 3 กลับมาเกือบ 4 โมงเย็น แล้วมันก็ขี้เกียจพาไปไหนแระ แต่จะว่าไปสภาพแบบนี้เราคงไม่เหมาะจะไปไหนอยู่ดี ^ ^"